Kedili, ponponlu kitap ayraçları yaptım. Enerjim arttı bu aralar.
Fotoğraflarım iyi çıkmıyor. Sorun makinede sanırım.
Organik hayatın bu kadar pahalı olması canımı sıkıyor. Biz çocukken nasiplendik yine. Tırtılın ne suçu var. Doğar doğmaz suni hayat.
Gece tırtılı emzirmeye kalktığımda çoğu zaman perdeyi aralayıp dışarı bakıyorum. Az sesli geceye. Bazen yağmuru görüyorum, sokak lambalarının ışığında.
Bir de pastel boya istiyorum. Tırtıl'a değil kendime. Yaptığım kitap ayraçlarını boyayacağım.
Ben de bu yazınızı okuduğumda 2-2,5 sene önceki kendimi gördüm.:)
YanıtlaSilGece emzirmeleri, geceyi sanki ilk kez fark ediyormuş gibi bir yaşam, annelik halleri arasına yaratıcı uğraşlar sıkıştırıp soluk aldığının ayrımına varabilme... Şimdi o günlere baktığımda ne kadar kıymetli olduğunu daha iyi anlıyorum. 'Tırtıl'lar gün gelip kelebek oluyorlar ya, insan hem bir 'oh' hem de 'aah ah' çekiveriyor.:)
Tırtıl'a ve annesine sevgiler...
Ne güzel yazmışsınız. Tırtıl'ın da bir gün kelebek olacağı hiç aklıma gelmemişti bu hengamenin içinde.
YanıtlaSil