1 Kasım 2012 Perşembe

ey hayat nereye gidiyorsun bu kadar hızlı. daha önce yazmışmıydım bilmiyorum bazen kendimi pause tuşuma basılmış gibi hissediyorum. beklemedeyim. ama zaman gerçekten akıp gidiyor. planlar projeler kafamda dönüp duruyor, gidilecek yerler, daha çok okunacak kitaplar, iş projeleri vs. bir yanda da biri henüz bir yaında 2 çocuk olunca bu pause tuşu biraz daha takılı kalacak gibi görünüyor. yaş Dante'den öbür tarafa geçince tabi biraz da tedirgin olmuyor değilim hani. öyle böyle geçiyor işte diyorum bazen yeter ki çocuklar sağlıklı olsun, bir de biz tabi ki, onların yanında var olabilmek için.

2 yorum:

  1. basmak istemezdim ama çocuklarla hayat biraz böyle oluyor, ya da önceliğini onlardan yana kulllananlar için.

    YanıtlaSil

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails